Sztuka wymyślania, 1927 r.

Julian Ejsmond (ur. 26 lutego 1892 w Warszawie, zm. 29 czerwca 1930 w Zakopanem) – polski poeta, bajkopisarz i tłumacz literatury. Był synem malarza Franciszka Teodora Ejsmonda i Marii Wieniawskiej, córki literata Juliana Wieniawskiego. Studiował filologię polską na UJ w Krakowie i UW. Był zagorzałym myśliwym – nie tylko polował, ale również redagował pisma łowieckie, wydawał kalendarze myśliwskie. W 1929 został wiceprezesem LOP. Pracował jako urzędnik, równolegle rozwijając swą twórczość literacką i edytorską. Pierwsze wiersze zaczął publikować w 1907. Pierwszy tomik poezji wydał w 1909. Jego twórczość była zróżnicowana gatunkowo, pisywał: wiersze miłosne, ballady, romanse, liryki, felietony, satyry, bajki, opowiadania. Zasłużył się także jako tłumacz pisanych w łacinie utworów Kochanowskiego, Sarbiewskiego, Propercjusza, Owidiusza, Petroniusza. Tłumaczył także teksty dla czasopisma „Skamander” (należał do grupy pisarzy luźno związanych z czasopismem). Napisał tekst „Inwentarz kultury narodowej”, wydrukowany w 36 zeszycie w roku 1925. Od jego nazwiska pochodzi nazwa Zakręt Ejsmonda (1359 m n.p.m.) na drodze z Palenicy Białczańskiej do Morskiego Oka w Tatrach, gdzie poeta odniósł śmiertelne obrażenia w wypadku samochodowym w 1930 r. Również w Gdyni istnieje ulica Ejsmonda, przy której istniał kiedyś stadion Arki Gdynia.