Część III zeszyt 2 - od 213 - 446 str
Część II zeszyt 2 - od 181 - 354 str
Janusz Kurtyka urodził się 13 sierpnia 1960 w Krakowie jako syn Stanisława (1930–1967), inżyniera w przedsiębiorstwie Elektroprojekt, i Stanisławy z domu Jasek (ur. 1932), pracownika administracyjnego przedsiębiorstwa Transbud w Nowej Hucie[1]. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Nowej Hucie, gdzie uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 95 im. Władysława Broniewskiego przy ul. Wileńskiej 9 oraz do Szkoły Podstawowej nr 104 im. Stefanii Sempołowskiej (przemianowanej w III RP na SP im. Jana Matejki) na osiedlu Wysokim 7[1]. Był absolwentem III Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Kochanowskiego w Krakowie z 1979[2][3]. W sierpniu 1983 ukończył studia historyczne o specjalności nauczycielskiej na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując magisterium na podstawie pracy zatytułowanej Morawicka linia Toporczyków w XIII do XV w. Studium historyczno-genealogiczne[3]. Podczas studiów działał w Kole Naukowym Historyków Studentów UJ (dwie kadencje od 1980 do 1982 był wiceprezesem jego zarządu), był inicjatorem, współzałożycielem i redaktorem naczelnym „Studenckich Zeszytów Historycznych”, wydawanych przez KNHS UJ, od 1982 do 1983 kierował działem wydawnictw KNHS UJ[3]. Jesienią 1980 znalazł się wśród założycieli NZS na swoim wydziale, brał udział w organizowanych przez zrzeszenie protestach[3]. Od 1983 odbywał studia doktoranckie w Instytucie Historii PAN w Warszawie (od września 1987 przerwane na rok z uwagi na konieczność odbycia zasadniczej służby wojskowej). W 1989 opublikował w podziemnym obiegu pierwszą wydaną w Polsce biografię Leopolda Okulickiego. Poza badaniami doktoranckimi współtworzył Słownik historyczno-geograficznego województwa krakowskiego w średniowieczu oraz redagował hasła do Polskiego Słownika Biograficznego[3], pracował także w redakcji historycznej Wielkiej Encyklopedii PWN. W 1995 obronił doktorat w Polskie Akademii Nauk (temat dysertacji: Tęczyńscy. Studium z dziejów polskiej elity możnowładczej w średniowieczu; jej promotorem był Antoni Gąsiorowski, recenzentami Feliks Kiryk i Błażej Śliwiński; praca została wydana w 1997). Od 1 lipca 1995 pracował na stanowisku adiunkta. W 2000 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii średniowiecznej na Wydziale Historii UJ (rozprawa na temat Latyfundium tęczyńskie. Dobra i właściciele (XIV–XVII wiek); wydana w 1999; jej recenzentami byli Stanisław Szczur, Antoni Gąsiorowski i Feliks Kiryk)[3].
Specjalizował się w genealogii, historii nowożytnej, historii średniowiecza oraz naukach pomocniczych historii. Uczestniczył w mediewistycznych międzynarodowych konferencjach naukowych, od 1996 był współpracownikiem Department of Medieval Studies of Central European University Budapest, w latach 1999–2002 i 2003–2006 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Historii PAN[3]. Był autorem ponad 140 publikacji naukowych[4].
Od 1994 do 2009 był redaktorem naczelnym „Zeszytów Historycznych WiN”[3]. W 2003 kombatanci Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” wybrali go na prezesa Stowarzyszenia Społeczno-Kombatanckiego Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość[5].