Praca (...) Wojciecha Paszyńskiego (...) jest interesującym i wiele wnoszącym do naszej wiedzy przykładem analizy przemian idei w nauce w powiązaniu ze zmieniającą się sytuacją społeczno-polityczną w długim czasie. Autor poddał analizie spór o pochodzenie Polaków w historiografii staropolskiej w okresie od XII do XVIII wieku, de facto wykraczając jednak znacząco poza tak zdefiniowany we wstępie czas w kierunku współczesności. Autor ukazuje genezę zwycięstwa sarmatyzmu, dokonuje periodyzacji nurtu sarmackiego, wskazuje jego linie rozwojowe czy wprowadza porządkującą (...) tabelę ukazującą ewolucję poglądów na temat etnogenezy Słowian (...). Co ważne (...) konstatuje, że koncepcja o sarmackim rodowodzie Polaków nie była stworzona przez szlachtę dla szlachty, lecz przez renesansowych uczonych. Trzeba wyraźnie zaznaczyć analityczną skrupulatność, bogactwo wykorzystanej literatury naukowej, zarówno tej starszej jak i najnowszej. Na podkreślenie też zasługuje fakt, że Autorowi przyszło się zmierzyć z niezwykle obszernym materiałem źródłowym obejmującym historiografię i dzieła chorograficzne od antyku po oświecenie, a poniekąd, biorąc pod uwagę zakończenie, nawet po wiek XXI.