Wiek XV nie był spokojny dla ziemi wieluńskiej i Wielunia. Ziemie te, będące teraz nadgranicznymi ziemiami Królestwa Polskiego, dotykały liczne najazdy książąt śląskich i czeskich. Od roku 1451, gdy Wieluń obdarzony został przywilejem składu na towary przywożone przez obcych kupców, nasiliły się napady rabunkowe. Sytuację utrudniała także wojna celna prowadzona między Polską i jej południowym sąsiadem. Władcy polscy próbowali położyć kres tym niszczycielskim najazdom. Między innymi w 1435 r. Władysław Warneńczyk, na zjeździe w Wieluniu, porozumiał się z książętami śląskimi, iż obie strony będą karały inicjatorów tego rodzaju zajść. Układy te nie przyniosły jednak spodziewanych rezultatów. Nie zapobiegły również zniszczeniu ziemi wieluńskiej w czasie walk o koronę czeską, toczących się na Śląsku. W 1442 r. zniszczony został Wieruszów, a wojska habsburskie podeszły aż pod Wieluń. Napady i rabunki powtarzały się, aż do początku XVI wieku.