Stanisława Chobian-Chéron w swojej autobiografii opowiada o sprawach rzadko ujawnianych w literaturze i dokumentach historycznych: o zesłaniach Polaków do Kazachstanu w latach pięćdziesiątych. Autorka, posługująca się błyskotliwie piękną kresową polszczyzną, przybliża nam nie tylko atmosferę dramatycznych przeżyć, które stały się udziałem jej i najbliższych. Z równą swadą, w sposób niezwykle sugestywny, powraca do czasów swojego dzieciństwa, wzbogacając opowieść wieloma wątkami obyczajowymi. Bohaterka tej biografii to dziewczyna z krwi i kości, która zachwyca się pięknem stepowych maków, ale potrafi również z determinacją walczyć o swoje: o możliwość ukończenia studiów, o pomoc dla brata, o uwolnienie niesprawiedliwie skazanej matki. Nie waha się sięgać po metody ekstremalne - pisze list do Stalina, który otwiera jej drogę na studia. Ze wszystkich tarapatów dzięki niesłychanej odwadze wychodzi obronną ręką, nie pozwala sobie na słabość, pesymizm i rezygnację.