Obraz Warszawy jaki wyłania się z tekstu autora nie jest pochlebny, to miasto zacofane, zaniedbane, z walącymi się kamienicami, głodującymi artystami. To było jedno z najgorzej oświetlonych miast Europy i w dodatku bez kanalizacji (jej projekt zaistniał po 1881 r.). Aż przykro było czytać ile pamiątek, zabytków, pięknych kamienic uległo zatraceniu. To co w stolicy niezwykłe to sami ludzie, którzy ukochali sobie to miasto. "Warszawa ta, pełna "wieczornych chwil złotych i nocy wylewających czary zapomnienia", zaludniona jest ludźmi z krwi i kości: "majstrem tłustym, terminatorem rozczochranym - dzieckiem bruku; hogartowskimi parami, co drzemią pod szynkownią; głodną wyrobnicą, co łzy wstrzymując idzie do roboty"; przekupkami z Rynku, który o świcie "ożywia się pomału"."