Przez całe swe życie Malika Ufkir była więźniem. Najstarsza córka generała Ufkira miała pięć lat, kiedy została adoptowana przez władcę Maroka Muhammada V i odtąd wychowywała się w pałacu królewskim w Rabacie. Przed oczyma figlarnej i przestraszonej księżniczki defilowali dworzanie, niewolnicy i konkubiny. Kiedy dumna potomkini Berberów opuszczała pałac, otaczało ją powszechne zainteresowanie. Próba zamachu stanu przeciwko Hasanowi II, podjęta 16 sierpnia 1972, zmieniła jej los. Dla generała Ufkira oznaczała śmierć, dla jego żony Fatimy i ich sześciorga dzieci, z których najmłodsze nie miało jeszcze trzech lat - więzienie. W pustynnych kazamatach, w celach zamieszkanych przez skorpiony, Malika wychowywała swych braci i siostry, ratując ich od śmierci. W nieludzkich warunkach spędzili piętnaście lat, zanim udało im się uciec. Malika, współczesna Szeherezada, nie zapomniała niczego: lęku w samotne noce, głodu i pragnienia, frustracji kobiety pozbawionej miłości, ale też pogody ducha rodziny, którą chciano skazać na najgorszą z kar - zapomnienie. W książce, którą czyta się niczym baśń z tysiąca i jednej nocy, Malika staje się wreszcie kobietą wolną.