Skórą Ziemi jest powierzchnia graniczna pomiędzy litosferą a atmosferą lub hydrosferą. Jej znacząca rola w funkcjonowaniu ekosystemów i antroposystemów jest dostrzegana i analizowana od dawna. Tak jak badaniem i opisem struktury i funkcji skóry człowieka zajmuje się dermatologia, tak skóra Ziemi rzeźba jej powierzchni to obiekt badań geomorfologii. Mapa przedstawiająca rozmieszczenie (zasięg) form rzeźby i ich klasyfikację genetyczno-chronologiczną to z jednej strony główny efekt pracy geomorfologa, a z drugiej podstawowe narzędzie do analizy współczesnego kształtowania rzeźby i jej wpływu na inne komponenty środowiska.
Konstrukcja mapy geomorfologicznej to rezultat interpretacji szerokiego spektrum danych, w których podstawowe znaczenie ma identyfikacja, określenie kształtu i wzajemnych relacji elementów tworzących rzeźbę form terenu. Ten składnik instrumentarium geomorfologa podlega aktualnie rewolucyjnym zmianom. Powszechna dostępność cyfrowych modeli powierzchni Ziemi i ich coraz lepsza jakość umożliwiają w pełni numeryczny, i w założeniu obiektywny, opis rzeźby. Z kolei wiedza eksperta pozwala na uwzględnienie wielu dodatkowych źródeł informacji umożliwiających rozstrzyganie problemów konwergencji i dywergencji (poligenezy) rzeźby terenu. Polegają one na tym, że formy terenu powstałe w innym czasie i w efekcie działania odmiennych procesów mogą wyglądać podobnie, i odwrotnie, w pewnych sytuacjach identyczne warunki i historia ewolucji daje odmienne uksztaltowanie powierzchni.