Poezji tej patronuje Lec. Mitzner jest poetą miniatury lirycznej, jest pisarzem obdarzonym rzadkim, na pograniczu sarkazmu balansującym poczuciem humoru. Spotykamy tu odwołania do świata bajkowego. Tu sielanka ulega przemianie, choć baśniowy kontekst łagodzi okrucieństwo świata, wszakże jest to okrucieństwo w Pustoszu zaprawione niemal zawsze odrobiną ironii. Typ liryki oszczędnej, lecz w której w języku dzieje się bardzo dużo. Te wiersze każą niekiedy myśleć o epigramacie, wierszowanej notatce lub epifanii, czy wręcz haiku, czasem zaś bliskie są dowcipu. Są to wiersze mądre, poprzez językową grę przekazują mniej lub bardziej utajoną refleksję, poprzez słowa, które dziwią się sobie, nadają kształt pewnej wiedzy o świecie. Jest to także książka o doświadczeniu duchowym, medytacyjnym, co jednak opisane zostało bez egzaltacji, z domieszką charakterystycznej dla autora ironii i autoironii. W sumie – bardzo ważny tom poezji.