„Przechadzki zielonogórskie” - pierwsza opowieść o Zielonej Górze pióra dziennikarza „Gazety Lubuskiej”, felietonisty, pisarza i autora słuchowisk Henryka Ankiewicza (1933-2005), wydana dwukrotnie: w 1977 i 1992.

Jest to historia miasta, które z 25-tysięcznego centrum powiatowego urosło do rangi stolicy regionu. Ankiewicz nie opowiada o dziejach miasta tak, jak to robią historycy. W jego opowieści niewiele jest dat czy zdarzeń odnotowanych przez gazety. W jego opowieści jest przede wszystkim legenda, anegdota, są ludzie z wszystkimi swymi zaletami i wadami. Opowiada o zwykłych mieszkańcach, których spotykał na swoich ścieżkach. O uczonych, muzealnikach, pisarzach, aktorach, artystach malarzach, z którymi pił wódkę i którym nie szczędził słów krytyki. Z „Przechadzek” można się uczyć topografii miasta, bowiem ich autor spaceruje od domu do domu, wzdłuż ulic, wokół placów, zagląda nawet na podwórka.

„W przyjętej przez autora konwencji »Przechadzki« po mieście mamy do czynienia nie tylko z bogata warstwą historyczno-faktograficzną i to tak sumienną, że nawet zawodowy historyk nie może jej zarzucić pomyłek lub przeinaczeń, ale z udaną próbą literackiego przetworzenia zdarzeń i losów bohaterów książki” - pisze prof. Hieronim Szczegóła we wstępie do wydania drugiego „Przechadzek”.