Wojenna zawierucha i rewolucja bolszewicka skazały na unicestwienie wiele kresowych rezydencji, należących do polskich rodów arystokratycznych. Wśród nich znalazła się Peczara, położona na środkowej Ukrainie, nad Bohem. Świadkami jej świetności, a potem powolnego umierania były Janina Zofia z Potockich Potocka (1851–1928) i jej córka Zofia Barbara (1883–1974). Ich zapiski: "Dziennik z lat 1914–1919" oraz "Moje własne wspomnienia", objęte wspólnym tytułem "Peczara", tworzą barwny obraz życia rodziny Potockich na dalekiej a pięknej Ukrainie. „Nasze kresowe dwory, rezydencje oddalone od miast, oddalone jedne od drugich dziesiątkami wiorst, wytwarzały każde swoje własne oblicze, odrębny trochę tryb życia, ale wszędzie to życie pulsowało swoistą bujnością, porywem, nieraz romantycznym rozmachem” – pisała Zofia Barbara. Mimo tylu szlachetnych inicjatyw, wielkiej odwagi i poświęceń ani tej niepowtarzalnej atmosfery, ani tej kresowej bujności życia w Peczarze ocalić nie zdołano. Dawną wielką Peczarę zobaczymy dziś właśnie we wspomnieniach pań Potockich i dzięki rodzinnemu archiwum, gdyż liczne fotografie zeń zaczerpnięte zdobią strony niniejszej książki.