Łatwiej znosi się złą rzeczywistość, gdy się od niej myślą do lepszej odbiega. (z Przedmowy do wydania pierwszego i drugiego, Warszawa 1939 - Kraków 1947) Długo oczekiwane wznowienie klasycznego już dzieła Władysława Tatarkiewicza. Stanowi próbę zestawienia wszystkiego, co obiektywnie można o szczęściu powiedzieć. Autor pisał swą książkę z zamierzeniem, by zawierała nie tylko to, co sam o ludzkim szczęściu myśli, ale także, co myśleli i myślą o nim inni; chciał, by książka przedstawiała rzecz jak najwszechstronniej. (z Przedmowy do wydania trzeciego, Warszawa 1962). Rozpatrywane są tu więc zarówno zagadnienia teoretyczne, jak i praktyczne, historyczne (informacje o ludzkich poglądach na szczęście), systematyczne, opisowe, normatywne, a także językowe (analiza wyrazu szczęście i wyrazów pokrewnych), psychologiczne (analiza doznawania szczęścia), socjologiczne i etyczne. Książka z kategorii wielkich! Jedna z podstawowych lektur na wszystkich studiach humanistycznych.