O kawalerii polskiej XX wieku

Celem książki jest w maksymalnie możliwy sposób przybliżenie Czytelnikom naszej kawalerii. Jej Żołnierzom - przypomnienie ich młodości "górnej i chmurnej". Młodzieży - danie pojęcia jak wyglądali jej dziadowie przed laty. Wszystkim chętnym Czytelnikom unaocznienie, jakim w rzeczywistości był ten, dziś nie istniejący, rodzaj broni - o ile w ogóle jest to możliwe na drukowanych kartach.

Kawaleria polska, (daw.) jazda polska – rodzaj wojsk polskich złożony z jeźdźców, którzy przemieszczają się oraz walczą na koniu. We wczesnym średniowieczu na terenie Polski pierwsze oddziały wojskowe złożone z jazdy tworzyli władcy plemienni. Korzenie polskiej kawalerii wywodzą się z przybocznego oddziału jeźdźców będącego częścią drużyny książęcej księcia Mieszka I. W Polsce w okresie rządów pierwszych Piastów w skład drużyny książęcej wchodziła jazda lekka oraz jazda ciężka (tzw. pancerni). Arabski pisarz Al-Bakri w 1068 roku w swoim dziele „Księga dróg i królestw” zapisał, że władca Polan Mieszko I „...miał trzy tysiące takich wojowników, z których każdy za 10-ciu innych stanie”. Także według relacji arabskiego kronikarza Ibrahima ibn Jakuba Mieszko I posiadał trzy tysiące pancernych.