Hans Urs von Balthasar (ur. 12 sierpnia 1905 w Lucernie, zm. 26 czerwca 1988 w Bazylei) – teolog szwajcarski, duchowny katolicki, mianowany kardynałem przez Jana Pawła II.

Kształcił się w szkołach zakonnych – benedyktyńskiej w Engelbergu i jezuickiej w Feldkirch; ponadto studiował na uniwersytetach w Wiedniu i Berlinie. W Lyonie obronił doktorat z teologii. W październiku 1929 wstąpił do zakonu jezuitów, odbył nowicjat w Feldkirch. 26 lipca 1936 przyjął święcenia kapłańskie; pracował jako kapelan uniwersytecki w Bazylei, w 1947 zakładał wydawnictwo Johannes Verlag w Einsiedeln. W 1948 założył Wspólnotę św. Jana. W 1950 opuścił zakon i został inkardynowany do diecezji Chur. Wykładał teologię na wielu uczelniach, był autorem wysoko cenionych publikacji teologicznych (Teologia misterium paschalnego, Burzenie bastionów, Chrześcijanin i lęk, „Modlitwa i kontemplacja” Cordula, Czy Jezus nas zna? Czy my znamy Jezusa? i inne). Jako jedyny spośród wybitnych teologów europejskich nie został zaproszony do udziału w obradach II soboru watykańskiego. Był doktorem honoris causa szkół teologicznych w Edynburgu, Fryburgu, Münsterze oraz Amerykańskiego Uniwersytetu Katolickiego w Waszyngtonie. Został mianowany członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej (1969), współpracował przy powstaniu pisma „Communio”, otrzymał Nagrodę Pawła VI i Nagrodę Mozarta.

Był autorem 90 książek i 550 artykułów, tłumaczem 100 dzieł innych autorów. Henri de Lubac nazwał go „największym erudytą XX wieku”.

Znaczny wpływ na jego prace teologiczne wywarła wymiana poglądów z teolożką i lekarką, szwajcarską mistyczką i wizjonerką Adrienne von Speyr (1902-1967).

29 maja 1988 Jan Paweł II ogłosił jego nominację kardynalską. Ze względu na podeszły wiek ks. Balthasar został zwolniony z obowiązku przyjęcia sakry biskupiej; nie dożył uroczystości konsystorza, zmarł dwa dni wcześniej. Warto dodać, że sam nominacji przyjąć nie chciał - odmówił kilkakrotnie. Zgoda w 1988 miała być wyrazem posłuszeństwa wobec papieża. Kiedy już zgodził się kapelusz kardynalski przyjąć, był z tego niezadowolony, uważał, że na niego nie zasłużył. Powiedział wtedy, że liczy na rychłą śmierć (przed uroczystością)[potrzebny przypis].

Został pochowany na cmentarzu Hofkirche w Lucernie. Miał zostać kardynałem diakonem S. Nicola in Carcere.

La glorie et la croix t. II 1972 r., 388 s.

La glorie et la croix t. III1974 r., 288 s.