Klementyna Hoffmanowa z domu Tańska (ur. 23 listopada 1798 w Warszawie, zm. 21 września 1845 w Passy) – polska prozaiczka, dramatopisarka, pedagog, popularyzatorka, tłumaczka, redaktor, edytor, wydawczyni, jedna z pierwszych polskich pisarek dla dzieci i młodzieży. Współtwórczyni i przewodnicząca Związku Dobroczynności Patriotycznej. Była pierwszą kobietą w Polsce utrzymującą się z pracy twórczej i pedagogicznej, jakkolwiek pisarstwo stanowiło jej główne zamiłowanie. Urodziła się w Warszawie, jako córka Ignacego Tańskiego, polskiego pisarza, i Marianny z Czempińskich (vel Czenpińskich); siostra Aleksandry Tarczewskiej. We wczesnym dzieciństwie wychowywała się w dzierżawionych przez ojca Wyczułkach pod Sochaczewem. Od 4 roku życia mieszkała w Izdebnie koło Błonia, u starościny wyszogrodzkiej Anieli ze Świdzińskich Szymanowskiej. Do swej matki powróciła dopiero w wieku 13 lat, gdy ta powróciła z Puław do Warszawy (około roku 1811). Pod wpływem krewnych i za namową przyjaciół rodziny (Łuszczewscy, Lelewelowie, J. P. Woronicz, M. Wyszkowski) rozpoczęła studia obejmujące języki, historię i literaturę ojczystą. Debiutowała w 1819 traktatem pedagogicznym Pamiątka po dobrej matce. Przez 2 lata (1823-1824) współpracowała z redakcją rękopiśmiennego czasopisma „Rozrywki Wieczorne”, odczytywanego na spotkaniach literackich u państwa A. i M. Tarczewskich. W roku 1825 została powołana na stanowisko eforki 2 warszawskich pensji i szkół żeńskich. Rok później (1826) rozpoczęła wykłady nauki obyczajowej w powołanym do życia Instytucie Rządowym Wychowania Płci Żeńskiej (tzw. Instytucie Guwernantek). Od 1 stycznia 1828 była wizytatorką wszystkich zakładów naukowych żeńskich w Warszawie, gdzie mieszkała, wraz z matką, w oficynie Pałacu Błękitnego. W roku 1829 poślubiła historyka Karola Boromeusza Hoffmana. W 1830 współpracowała z „Dziennikiem dla Dzieci”. Podczas powstania listopadowego była współzałożycielką Związku Dobroczynności Patriotycznej. Po upadku powstania zamieszkała z mężem w Dreźnie, gdzie ich dom stał się ośrodkiem inteligencji polskiej (bywał tam m.in. Mickiewicz). Po wydaleniu z Drezna przeniosła się do Paryża. Uczestniczyła tam w pracach Towarzystwa Dobroczynności Dam Polskich oraz Towarzystwa Literackiego. Choć nie brała udziału w życiu politycznym, nazywana była „Matką Wielkiej Emigracji”. Grób pisarki na cmentarzu Pere-Lachaise W 1837 roku odbyła podróż do Szwajcarii. W 1841 odwiedziła Wrocław, by spotkać się z pozostałą w Polsce rodziną. Dwukrotnie przeszła operację raka piersi (1834 i 1841), mimo to jej stan zdrowia wciąż się pogarszał. W 1844 wyjechała do Włoch na kuracje. Zmarła 21 września 1845 i została pochowana na cmentarzu Pere-Lachaise. Mowy pogrzebowe wygłosili ksiądz Hieronim Kajsiewicz i generał Henryk Dembiński. W 1848 dzięki zbiórce Emigracji odsłonięto przy grobowcu pomnik autorstwa Władysława Oleszczyńskiego. Serce pisarki zostało złożone w katedrze na Wawelu. ! Uwagi: Oprawa podarta, wytarta i pożółkła. Brzegi stron zakurzone. strony nieco poplamione i pożółkłe.