Książka ta jest swego rodzaju informatorem zawierającym syntetyczne opisy i charakterystyki obiektów krajoznawczych. Z kilkunastu tysięcy obiektów zabytkowych w kraju wybrano prawie 300 budowli wyróżniających się historią, formą architektoniczną, wartością artystyczną, oryginalnością lub prezentujących cechy charakterystyczne dla danego regionu. Podobnie postąpiono przy wyborze muzeów. Z kilkuset placówek wybrano muzea największe, posiadające bardziej wartościowe zbiory, charakterystyczne dla danej tematyki lub regionu. Uwzględniono także najciekawsze, wyróżniające się walorami widokowymi, charakterystyczne dla regionu lub danej grupy, unikatowe obiekty - rezerwaty przyrody, pomniki przyrody, punkty widokowe, obiekty techniki, budowle współczesne, obiekty sportowe. Łącznie opisano 600 obiektów krajoznawczych znajdujących się w 390 miejscowościach i w 22 parkach narodowych. Książka ma przybliżyć czytelnikowi poszczególne obiekty, ułatwić decyzję o kolejności zwiedzania miejsc i miejscowości w danym regionie, jednak przede wszystkim ma zachęcić Czytelnika do zwiedzania Ojczystego Kraju, poznawania jego przyrody, historii i oblicza współczesnego. Kanon Krajoznawczy Polski – wykaz najciekawszych w skali kraju obiektów krajoznawczych, położonych w poszczególnych regionach Polski. Opracowany przez Komisję Krajoznawczą Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Pierwszy Kanon w formie wykazu obiektów ukazał się 26 lutego 1993, z okazji XIII Walnego Zjazdu PTTK, który odbył się w Poznaniu. Stanowił część Regulaminu Odznaki Krajoznawczej. Regulamin (w tym również kanon) uzupełniono i poprawiono w 1997, 1999, 2004 oraz 2013.