Adam Wiktor Szelągowski (ur. 23 grudnia 1873 w Lublinie, zm. 3 sierpnia 1961 w Warszawie) – polski historyk, nauczyciel gimnazjalny i profesor Uniwersytetu Lwowskiego, członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie. Studiował na Uniwersytecie Lwowskim. Był uczniem Oswalda Balzera, doktorat w 1898, habilitacja 1902, profesor nadzwyczajny 1907. Jednocześnie do 1914 uczył w gimnazjach lwowskich. Od 1919 kierownik katedry historii społeczno-gospodarczej UJK, od 1921 (po Szymonie Askenazym) kierownik katedry historii nowożytnej UJK. W latach 1929-1930 był redaktorem naczelnym pisma „Insurrekcje. Materiały i badania do dziejów powstań oraz ruchów społecznych i narodowych w Polsce” (ukazały się jedynie 3 numery)[2]. Z dniem 31 marca 1939 został przeniesiony w stan spoczynku na zasadzie art. 24 pragmatyki profesorskiej[3].

Sympatyzował z ruchem endeckim[4]. Był członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Był członkiem Ligi Narodowej[5]. Po wojnie zamieszkiwał w Warszawie[6].

W kręgu jego szerokich zainteresowań naukowych były czasy od średniowiecza po czasy nowożytne, historia Polski i historia powszechna, historia gospodarcza i historia cywilizacji. Początkowo swoje badania rozpoczął od bliskich mu przez całe życie problemów historii gospodarczej (Chłopi dziedzice we wsiach na prawie polskim do końca XIII w., 1899) oraz powstałą z inspiracji Gustava von Schmollera (Pieniądz i przewrót cen w XVI. i XVII. wieku w Polsce, 1902). Jest także autorem pierwszego zarysu polskiej polityki morskiej, oparty na szerokich studiach archiwalnych w Berlinie i Wiedniu (Sprawa północna w wiekach XVI-XVIII, t. 1-3, 1904-1905). W monografiach: Rozkład Rzeszy i Polska za panowania Władysława IV (1907), Wzrost państwa polskiego w XV-XVI w. Polska na przełomie wieków średnich i nowych (1904) i Najstarsze drogi z Polski na Wschód w okresie bizantyńsko-arabskim (1909) badał powiązania polityki polskiej z polityką europejską.