Nazwa Ziemi Sanockiej jako jednostki administracyjnej pojawia się w II połowie XIV w., tj. po przyłączeniu jej do Polski przez króla Kazimierza Wielkiego. Stało się to po r. 1340 tzn. po śmierci Jerzego II (Bolesława Trojdenowicza) księcia halickiego, w wyniku kilku wypraw króla. Czy wcześniej pod panowaniem ruskim, była już jakaś jednostka administracyjna, której ośrodkiem był Sanok? Zapewne tak i to znacznie wcześniej przed XIV wiekiem. Pomijając sprawy kilku grodzisk w najbliższej okolicy (Sanok, Trepcza, Biała Góra), o których archeologia dopiero po dokładniejszych badaniach da nam ocenę o czasie funkcjonowania tych grodów i ich roli, posiadamy w źródłach pisanych pewne informacje wskazujące na rolę Sanoka jako ośrodka dla jakiegoś obszaru. Latopis hipacki wspomina pod r. 1150, że król węgierski Gejza II wyprawiając się przeciw księciu ruskiemu Włodzimierzowi „korol že proszed horu i wzia Sanok horod i posadnika jeko Jasza i sela u Peremiszla mnoho wzia”. Wymienienie nazwy utraconego grodu między Karpatami a Przemyślem oraz imienia urzędnika, sprawującego w ówczesnej Rusi władzę nad jakimś obszarem, wskazuje na rolę Sanoka jako ośrodka tego bliżej nam nieznanego obszaru. Inne wzmianki tegoż latopisu hipackiego, mianowicie z r. 1202 o spotkaniu król węgierskiego z księżną ruską w Sanoku, oraz z r. 1231 o udaniu się Włodzisława Juriewicza „do Sanoka worot uhorskich” świadczą o znaczniejszej roli tego grodu w stosunkach rusko-węgierskich. Że było to znaczniejsze osiedle na tym terenie, świadczy lokacja miasta Sanoka na prawie magdeburskim przez księcia Jerzego II w r. 1339. Również wzmianki o źródłach z około połowy XIV w. świadczą o większym znaczeniu Sanoka wśród osiedli w tej części dorzecza Sanu. Rocznik hustyński, opisując wyprawy Kazimierza Wielkiego na Ruś w r. 1340, wspomina o zajęciu przez tegoż króla między innymi grodami także Sanoka (Połnoje sobranije russkich letopisej, t. II, Petersburg 1843 s. 349). W dokumencie króla Kazimierza dla kupców sądeckich z r. 1345 wyznaczona im droga na Ruś prowadziła przez Biecz, Żmigród i Sanok (KDM I 218), zaś król węgierski Ludwik podążał z wyprawą z Budy pod Bełz w marcu 1352 przez Sanok (Chronicon Dubnicense). Był więc Sanok ważniejszym osiedlem, grodem obronnym i miastem, przed i w okresie przyłączenia go do Polski przez Kazimierza Wielkiego. Jako takie pełnił rolę ośrodka obronnego, administracyjnego i gospodarczego na jakimś obszarze, pokrywającym się może z jednostką zwaną później ziemią sanocką. ! Uwagi: Oprawa wyblakła, zarysowana, zabrudzona i wytarta na krawędziach. Brzegi stron lekko zakurzone. Strony lekko pożółkłe.