Witold Kiejstutowicz, imię chrzestne Aleksander (dawniej katolickie Wigand) (lit. Vytautas, biał. Вітаўт, niem. Vitold lub Witold, ros. Витовт Witowt ; ur. 1354 lub 1355 w Trokach, zm. 27 października 1430 w Trokach) – książę litewski z rodu Giedyminowiczów, w latach 1384–1389 książę grodzieński, brzeski, suraski, drohiczyński, wołkowyski, kamieniecki, w latach 1392–1401 namiestnik Litwy, od 1401 wielki książę litewski (Magnus Dux), syn Kiejstuta i kapłanki Biruty, brat stryjeczny króla Władysława II Jagiełły.

Brał udział w walkach z Moskwą, Złotą Ordą i Krzyżakami oraz w walkach o panowanie na Litwie. Jego polityka, zarówno jako namiestnika Litwy i wielkiego księcia, polegająca na umacnianiu Litwy jako niepodległego i silnego państwa kłóciła się z polityką jego brata stryjecznego, króla Polski Władysława Jagiełły, który zamierzał uczynić z Litwy „polską prowincję”. W kronice Jana Długosza obraz Witolda jest nadzwyczaj pozytywny i przez kronikarza jest nazywany też pater patriae Litwy.