Z przedmowy: "Pisząc swoją historię baletu miałam na celu wypłonienie dotkliwej luki w polskim piśmiennictwie teatralnym, nie posiadającym żadnej pozycji traktującej o balecie klasycznym, źródłach jego pochodzenia, o jego rozwoju i osiągnięciach. Celem moim jest nie tylko wypełnić tę lukę, ale zrobić to tak, by praca moja nie była jedynie książką, która, ładnie wydana, powiększy zbiory bibliofilów, zajmie miejsce na półkach w rzędzie innych książek o teatrze i sztuce, lecz by została przeczytana, żeby dała czytelnikowi pewną sumę wiedzy o balecie. Napisanie mej pracy o historii baletu poprzedziły liczne, długie lata trwające studia i prace w bibliotekach Petersburga, Paryża, Londynu, Florencji , Sieny, Mediolanu, Turynu, Brukseli, Genewy i innych miast europejskich." Wysocka wykładała gimnastykę artystyczną w Akademii Wychowania Fizycznego, później zaś poświęciła się historii i krytyce tańca. Działała też w sekcji baletowej Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu. W roku 1968 Université de la Danse w Paryżu przyznał jej tytuł doktora honoris causa. Pozostawiła po sobie książki poświęcone nauczaniu tańca oraz tom wspomnień. Tacjanna Wysocka była prekursorką nowoczesności w polskim tańcu. Jej idee wywiedzione z połączenia nowoczesnych metod nauki rytmiki, akrobatyki scenicznej oraz idei tańca wyzwolonego dały podwaliny jednemu z nurtów współczesnego baletu - teatrowi tańca.