Atlas polskich strojów ludowych. Strój górali Śląskich

Nakryciem głowy z stroju ludowym był kapelusz nazywany kłobukiem, tak zwana czopka czarna. Kapelusze tego typu noszono jeszcze pod koniec XIX wieku. Czopki czarne były niesamowicie trwałe, wytrzymywały nawet po 50 lat, dlatego często synowie dziedziczyli czapki po swoich ojcach. Kłobuk miał bardzo szeroką strzechę, dzięki czemu nakrycie chroniło nie tylko głowę, ale również ramiona. Czopki czarne były chętnie noszone przez pasterzy. Najcenniejsze były kapelusze stare, ponieważ dzięki długoletniemu nasiąkaniu żywicą, tłuszczem i dymem były praktycznie wodoszczelne. Kłobuki nosiło się także w dni świąteczne, ale wtedy do kapelusza dodawało się ozdobny sznureczek z białej, koziej wełny. Pod koniec XIX wieku w stroju ludowym pojawił się kapelusz w kolorze jasnoszarym – czopka biała. Nowy typ kapelusza miał małe rondo i kopulastą główkę, przez co wyglądał trochę jak melonik.

Przed drugą wojną światową w Beskidzie Śląskim zaczęto nosić kapelusze, które łączyły w sobie cechy i czopki czarnej, i czopki białej. Nowe nakrycie głowy ozdabiało się sznurkami w kolorze czerwonym albo białym. W okresie zimowym noszono ciepłe czapki, baranice oraz mycki. Baranica była uszyta z dwóch warstw baraniego futra o kędzierzawej wełnie. Od wewnątrz baranica była biała, na zewnątrz – czarna. Mycka była czapką zwieńczoną dwuczęściowym otokiem z czarnej skóry baraniej. Otok w tylniej części był szerszy i dłuższy, dzięki czemu podczas mrozu można było go opuścić. Z przodu otok pozostawał krótszy i węższy. Dla większego ocieplenia myckę podszywało się białym futrem jagnięcym.