Życie duchowe Chrześcijanina

zisiaj być może bardziej niż kiedykolwiek potrzeba odwagi, aby wierzyć w Jezusa Chrystusa: w świecie badanym i kształtowanym przez naukę, wobec zbyt dużej śmiałości rozumu, który chce wszystko poznać, wytłumaczyć, nad wszystkim zapanować. Jak zawsze, potrzeba odwagi, żeby złożyć swoją nadzieję w ukrzyżowanym Zbawicielu i żeby wierzyć w życie według Ducha, zapoczątkowane zmartwychwstaniem Chrystusa. Potrzeba też pokory, żeby zdać się na Słowo i obietnice Drugiego, dotyczące najbardziej ostatecznych kwestii: sensu życia i śmierci, szczęścia i cierpienia, prawdy w zrozumieniu, serca i czynów. Odwaga to tym bardziej pewna, że nie pochodzi od nas, i pokora tym bardziej głęboka, że zgadza się z zamysłami, które nas przerastają. Podobnie jak myśl teologiczna, życie duchowe przeżywało w Kościele liczne wahania i przybierało wiele form. Wiek po wieku dowodziło swojej żywotności i trwałości poprzez regularne i zadziwiające odnowy. Nasza epoka nie uniknęła tych poruszeń dokonujących się dzięki działaniu Ducha, które tworzą historię w sercach ludzi. Po kryzysie i wstrząsach spowodowanych przez ostatni Sobór obecnie stwierdza się powrót zainteresowania duchownością.