Znieczulenie śródwięzadłowe jest często określane skrótem PDL (PerioDontal Ligament). Technicznie polega to na wstrzykiwaniu środka znieczulającego do więzadeł ozębnej. Wcześniej sądzono, że po wstrzyknięciu roztworu wzdłuż korzenia, rozchodzi się on po ozębnej i poprzez otwór wierzchołkowy jednocześnie znieczula nerwy miazgi. Dziś już wiemy, że teza ta nie jest do końca prawdziwa. Po analizie zdjęć rentgenowskich, przy użyciu kontrastu dowiedziono, że wstrzykiwany płyn bardzo szybko przenika do otaczającej ząb kości. Dlatego w takim przypadku bardziej poprawne jest mówienie o znieczuleniu przyzębia. Można jednocześnie założyć, że ta metoda znieczula jednocześnie przyzębie, dziąsło oraz nerwy przechodzące przez otwór wierzchołkowy. Badania histologiczne wykazały, że zastosowanie techniki PDL może łączyć się z zachodzeniem zmian w przyzębiu. Jednocześnie przy właściwym stosowaniu PDL nie dochodzi do trwałych zaburzeń lub uszkodzeń. Jeżeli wstrzyknięcie roztworu odbywa się za szybko, pod zbyt wysokim ciśnieniem lub objętość płynu jest za duża może to doprowadzić do podrażnienia przyzębia. W takim przypadku może dojść do stanu zapalnego trwającego przez kilka dni. Przeprowadzenie zabiegu pod zbyt wysokim ciśnieniem może doprowadzić również do wyciekania roztworu poprzez szczelinę dziąsłową i ostatecznie do nieskuteczności znieczulenia. WSKAZANIA DLA PDL 1. Jako uzupełnienie tradycyjnego miejscowego znieczulenia, jeżeli jest niewystarczające, np. przy leczeniu kanałowym z ostrym stanem zapalnym miazgi. Technika PDL może być stosowana poprzez szczelinę dziąsłową lub bezpośrednio do odsłoniętej miazgi, co zapewnienia bezpośrednie działanie przeciwbólowe lub w części wierzchołkowej równolegle do każdego wierzchołka korzenia. PDL może być również użyte w przypadku zabiegu chirurgicznej ekstrakcji zęba. 2. Lokalne znieczulenie pojedynczych zębów w rutynowych przypadkach, tj. leczeniu zachowawczym, kanałowym, prostej ekstrakcji itp.