Zielony majerz

Jerzy Harasymowicz-Broniuszyc (ur. 24 lipca 1933 w Puławach, zm. 21 sierpnia 1999 w Krakowie) – polski poeta, założyciel grup poetyckich Muszyna i Barbarus. Należał do tzw. pokolenia „Współczesności”. Zadebiutował w 1953 roku, publikując wiersze i prozę poetycką w „Życiu Literackim”. Jego pierwszym tomikiem były wydane w 1956 roku Cuda. Publikował również na łamach m.in. „Twórczości”, „Tygodnika Powszechnego” i „Dziennika Polskiego”. Laureat licznych nagród, m.in. Nagrody im. Stanisława Piętaka (1967), Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1971), głównej Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1975). Jego twórczość charakteryzowała się „przesyceniem” opisów, co czyniło wymyślone przez niego mitologie niezwykle szczegółowymi i sprawiającymi wrażenie realnych. Interesował się kulturą Łemków oraz słowiańsko-chrześcijańską, do których to zainteresowań często odnosił się w swoich utworach. Z poezji Jerzego Harasymowicza wywodzi się termin kraina łagodności, do którego w swoich piosenkach nawiązywał Wojciech Belon, a który bywał później utożsamiany z poezją śpiewaną. Harasymowicz był pisarzem płodnym, umierając zostawił po sobie ponad 40 tomów wierszy, liczne wybory wierszy i 2 baśnie dla dzieci sprzedane łącznie w liczbie ponad 700 tys. egzemplarzy.