Jerzy Waldorff (1910-1999), właśc. Jerzy Preyss herbu Nabram, postać niezwykle barwna i charakterna – dla Warszawy wręcz ikoniczna. Osoba o wielu niezrównanych talentach: pisarz, publicysta, krytyk muzyczny, działacz społeczny, popularyzator muzyki. Laureat nagrody Kisiela za rok 1990. Honorowy obywatel Słupska, Zakopanego oraz Warszawy. Pod koniec lat 90. wybrany przez mieszkańców stolicy „Warszawiakiem Stulecia”. Agnieszka Osiecka w wierszu zatytułowanym Waldorff pisała o nim: Fantastyczny to człowiek, panisko nad pany, figura i fason i ciało! Był recenzentem muzycznym „Kuriera Porannego” (1936-39); po wojnie publikował w „Przekroju”; był także komentatorem muzycznym Polskiego Radia oraz stałym felietonistą tygodnika „Polityka”. Wydał kilkanaście książek, m.in.: "Sekrety Polihymnii", "Dolina szarej rzeki", "Ciach go smykiem!", "Wielka gra. Rzecz o Konkursach Chopinowskich", "Fidrek", "Taniec życia ze śmiercią", "Słowo o Kisielu". Był założycielem Społecznego Komitetu Opieki na rzecz Ochrony Starych Powązek, z jego inicjatywy powstało Muzeum Karola Szymanowskiego w Zakopanem oraz Muzeum Teatralne przy Teatrze Wielkim w Warszawie. Przyjaźnił się z Konstantym Ildefonsem Gałczyńskim oraz Stefanem Kisielewskim. Jego towarzyszem życia był tancerz Mieczysław Jankowski, z którym przeżył blisko 60 lat. Jerzy Waldorff został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.