Karol Wiktor Zawodziński (ur. 1 czerwca 1890 w Warszawie, zm. 14 grudnia 1949 w Toruniu) – polski krytyk literacki, teoretyk i historyk sztuki. Był synem Kazimierza Zawodzińskiego i Stefanii z Junosza-Piotrowskich. Po ukończeniu w 1908 warszawskiego gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego studiował filologię rzymską na Uniwersytecie w Petersburgu, naukę ukończył w 1913. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich, po aresztowaniu był internowany w obozie w Szczypiornie. Od 1918 do 1932 był oficerem Wojska Polskiego, równolegle od 1921 był wziętym krytykiem literackim, który swoje felietony ogłaszał drukiem w "Przeglądzie Warszawskim" używając pseudonimu Karol de Johne. Na łamach tego czasopisma publikował również wiersze, które ukazały się również w zbiorze "Descour". Współpracował również ze "Słowem Wileńskim", "Narodem", "Banderą Polską", "Głosem Robotniczym", "Wiadomościami Literackimi" i "Przeglądem Współczesnym". Od 1933 przez rok wykładał literaturę słowiańską na Uniwersytecie w Brukseli. Za swoją twórczość 5 listopada 1938 otrzymał Złoty Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury. W 1946 został wykładowcą historii literatury słowiańskiej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, publikował w Arkonie. Ponadto Karol Wiktor Zawodziński zajmował się wersologią, dzieło pt. "Zarys wersyfikacji polskiej" ukazał się w dwóch tomach (pierwszy w 1936, drugi w 1952). Poruszał również tematykę żeglarstwa i martynistyki używając pseudonimu "Jachtsmen".