Kolejne teksty składające się na niniejszy tom, rozpatrujące zasadnicze teorie i kwestie sporne myśli współczesnej w dyskusji z poglądami czołowych teoretyków i filozofów ostatniego półwiecza układają się w panoramiczny obraz dzisiejszej wiedzy humanistycznej i zarazem problemów współczesnego świata. Clifford James Geertz (ur. 23 sierpnia 1926 w San Francisco, zm. 30 października 2006 w Filadelfii) – antropolog amerykański. Podczas drugiej wojny światowej służył w wojsku. Po zakończeniu służby wojskowej studiował filozofię w Antioch College w Yellow Springs, Ohio). Studia te ukończył w 1950 roku. Następnie studiował antropologię społeczną na Wydziale Relacji Społecznych na Harvard University. Studia zakończył w 1956 roku obroną doktoratu. Uczył w kilku szkołach a w końcu dołączył do antropologów pracujących na University of Chicago i wykładał na tym uniwersytecie w latach 1960-1970. Następnie został profesorem nauk społecznych na uniwersytecie w Princeton. Pracował tam w latach 1970-2000 po czym przeszedł na emeryturę. Geertz otrzymał doktorat honoris causa z piętnastu uczelni i uniwersytetów, w tym Harvard University, University of Chicago i University of Cambridge. Był dwukrotnie żonaty z antropolożkami. Z Hildred Geertz, a po rozwodzie z Karen Blu. Zmarł w 2006 roku na skutek komplikacji po wykonanej operacji serca. Geertz zaczął zajmować się antropologią dość późno, w zasadzie przez przypadek. Z czasem stworzył oryginalną koncepcję badań, stał się jednym z najbardziej inspirujących antropologów swego pokolenia i radykalnie odmienił oblicze współczesnej antropologii. Koncepcje swoje rozwinął w oparciu o filozofię hermeneutyczną, fenomenologię, semiotykę. Wpływ na jego idee mieli tacy myśliciele jak Paul Ricoeur (znany z filozofii łączącej opis fenomenologiczny z interpretacją hermeneutyczną), Martin Heidegger, Max Weber, Alfred Schütz (który łączył fenomenologię Edmunda Husserla z rozwijaną przez Maxa Webera teorią działania oraz z amerykańskim interakcjonizmem symbolicznym) oraz Kenneth Burke. Prowadził własne badania w Afryce Północnej (w Maroku) i Azji Południowo-Wschodniej (na Bali i Jawie). Był jednym z pierwszych antropologów, którzy zdali sobie sprawę ze złudzenia niewinności i fikcji jaka pojawia się w badaniach terenowych, przy uprawianiu antropologii. Stał się twórcą i najwybitniejszym przedstawicielem (obok Victora Turnera) antropologii interpretatywnej, która charakteryzuje się położeniem nacisku na osobę badacza, jego przeżycia i jego "nieprzezroczystość" - skupia się bardziej na interpretacji kultury, niż na doszukiwaniu się jej struktur. Geertz podkreślał uwikłanie badacza w proces tworzenia opisu, niemożność dotarcia w badaniach antropologicznych do absolutnej prawdy i problemy komunikacji między kulturami. Zamiast badania ujednolicających, syntetycznych, całościowych kategorii (takich jak sztuka, światopogląd czy prawo zwyczajowe) postulował on analizy skoncentrowane na szczegółach i fragmentach. Geertz był jednak zdania, że badacz nawet w najdokładniejszym opisie nie osiągnie obiektywnej reprezentacji rzeczywistości innej kultury – może wytworzyć jedynie pewne wyobrażenia z pozoru obiektywnej rzeczywistości a w istocie zgodnej z tym co w jego kulturze uznawane jest za obiektywne. Antropolog prowadząc badania nieświadomie przypisuje temu co zaobserwował swoje prawdy i stawia je ponad prawdy badanych. Dlatego antropologia powinna zdawać sobie sprawę z niemożności osiągnięcia pełnego zrozumienia, z niekompletności i fragmentaryczności wiedzy na temat innych kultur. Dlatego też w badaniach należy na pierwszym miejscu stawiać wiedzę, którą posługują się na co dzień badani (wiedzę lokalną) a nie wiedzę badacza.