Romain Rolland (ur. 29 stycznia 1866 w Clamecy, zm. 30 grudnia 1944 w Vézelay) – francuski pisarz, ojciec powieści rzeki. Jako żarliwy działacz na rzecz pokoju, współpracy narodów oraz obrony godności ludzkiej, uczestniczył we wszystkich ważnych wydarzeniach społeczno-politycznych swojej epoki. W 1915 otrzymał literacką Nagrodę Nobla w uznaniu za „wielki idealizm jego utworów literackich, współczucie i umiłowanie prawdy, z którą opisuje różne charaktery ludzkie”. Typowy bohater prozy Rollanda to człowiek na drodze do samowiedzy i doskonałości, „zmagający się z przeciwnościami losu, a mimo wszystko pełen ufności i radości życia”, którego ścieżką duchową pozostaje zawsze optymizm, a celem – ostateczne zlanie się własnego ja z harmonią wszechświata. Kluczową rolę odegrała tu fascynacja autora religiami Dalekiego Wschodu oraz liczne znajomości z jej mistrzami, m.in. z Mahatmą Gandhim czy Rabindranathem Tagore. W swojej eseistyce wyrażał wschodni ideał wiecznego cyklu życia, tryumfu dobra w obliczu zła oraz potrzeby duchowego odrodzenia do „nowego Człowieka”; krytykował hipokryzję, nienawiść na tle religijnym oraz wszelkie formy intelektualnego zniewolenia.