Pedagogika prezentowana w Wychowaniu do wolności odrzuca pragmatyczny, w istocie postherbartowski model technologii wychowania, sprowadzający się do manipulacji człowiekiem, przywracając mu jego duchowy wymiar: nauczyciel szkoły waldorfskiej nie urabia wychowanka, nie wtłacza go w gotowe wzorce „ról społecznych”, nie narzuca mu spreparowanego światopoglądu, lecz pomaga mu w jego wysiłku stawania się, dorabiania się osobowości w wysiłku bycia człowieka jako bytu przytomnego w świecie, w jego autonomicznym rozwoju ku wewnętrznej wolności sądzenia i stanowienia o sobie i świecie. Spirytualistyczno-teozoficzny (antropozoficzny) fundament filozofii Rudolfa Steinera może się wydawać Czytelnikowi kontrowersyjny ze względu na swój radykalnie alternatywny i uniwersalistyczny charakter, i taką też może się mu jawić wywiedziona z niego pedagogika, lecz szkoły waldorfskiej przez niemal stulecie swej działalności pokazały swą niezaprzeczalną praktyczną wartość wychowawczo-dydaktyczną, tworząc – w trudnych warunkach konkurencji z systemami szkół państwowych – rzeczywistą dla nich alternatywę. Książka zdaje sprawozdanie z tej działalności już ponad 900 szkół w świecie (w tym kilku w Polsce). Napisana niezwykle komunikatywnie, bogato ilustrowana, ukazuje obraz pedagogiki radości barwnego dzieciństwa zabawy, naśladowania i fantazji twórczej, poszukującej młodości, nie pozbawionej jednak dobrodziejstwa autorytetu, rozwoju ku samodzielności sądzenia i dojrzałości nieindyferentnej dorosłości.