Pochodził zapewne z arystokracji prowincjonalnej i urodził się prawdopodobnie w Galii. Retoryki uczył się u Kwintyliana. Przyjaźnił się z najwybitniejszymi przedstawicielami kultury swej epoki, zwłaszcza z Pliniuszem Młodszym. Zaręczony w roku 77 z córką konsula Juliusza Agrykoli – zdobywcy Brytanii i jej namiestnika, zawarł z nią wkrótce potem związek małżeński (bezdzietny).

Tacyt był homo novus, czyli pierwszym w rodzie, który objął wyższe urzędy i wszedł do senatu. Pełnił urzędy kwestora (81-82), pretora (88), konsula (97), w końcu prokonsula Azji (112/113), które odsuwały go od pracy historyka podjętej po świadomym zrezygnowaniu z zawodu retora (mówcy). W Dialogu o mówcach wyjaśniał, że w czasach niedostatecznej swobody słowa zawodu tego nie sposób dobrze wykonywać.

Najpewniej jako pierwszą wydał pracę De vita et moribus Iulii Agricolae ("Żywot Juliusza Agrykoli", 45 rozdziałów), poświęconą teściowi, lecz malującą jego życie na szerokim tle historycznym. Później napisał pierwszą monografię etnograficzną obcych plemion – Germanię (46 rozdziałów), w której odbiorcę uderza rzetelność i obiektywizm autora. Kilka wzmianek odnosi się do plemion zamieszkujących ziemie dzisiejszej Polski (lud Lugiów i Wenetów).