Od klasycznej demografii odróżniają demografię historyczną przede wszystkim stosowane metody zależne od źródeł informacji. Zasadniczymi źródłami dla epoki prestatystycznej są: rejestry parafialne, kościelne spisy wiernych, spisy podatkowe, rachunki dóbr wielkiej własności itp. Dla epoki prostatystycznej, obok rejestrów parafialnych, znaczenia nabierają pierwsze spisy ludności oraz akta cywilnej rejestracji ludności. W epoce statystycznej podstawowymi źródłami stają się obok akt rejestracji ruchu naturalnego i stanu cywilnego ludności (zarówno kościelnych jak i państwowych) akta i publikowane wyniki spisów powszechnych oraz wszelkie dokumenty wytworzone przez powołane wówczas do życia instytucje statystyczne. W zakresie specyficznych metod demografia historyczna dysponuje dobrze rozbudowanymi metodami szacunku liczby ludności dokonywanymi w oparciu o źródła podatkowe, nienominatywną i nominatywną metodą badań rejestracji metrykalnej. Podstawową metodą nominatywną jest metoda rekonstrukcji rodzin. W polskiej demografii historycznej stosuje się ja w dwóch odmianach; jako metodę Henriego lub w ciekawej i oryginalnej wersji opracowanej przez Edmunda Piaseckiego. W odniesieniu do danych spisowych stosuje się najczęściej metody agregatywne analizy danych.