Zygmunt Ziembiński - był synem doktora psychologii i Marii z d. Romiszewskiej. Podczas II wojny światowej przebywał na Kielecczyźnie, gdzie walczył w AK (pseud. Krótki), a także uczył się na tajnych kompletach. Ukończył prawo (1947) i socjologię (1949) na Uniwersytecie Poznańskim (od 1955 UAM), z którego Katedrą Teorii i Filozofii Prawa związał całą drogę naukową od 1946, poczynając od stanowiska asystenta wolontariusza. W pierwszych latach powojennych był działaczem Caritas Academica przy duszpasterstwie akademickim oo. dominikanów. Był również działaczem amatorskiego ruchu teatralnego. Rozprawę doktorską obronił w 1950, w 1955 otrzymał stanowisko docenta, w 1962 tytuł profesora nadzwyczajnego i w 1969. profesora zwyczajnego. W 1962 został kierownikiem Zakładu Prawniczych Zastosowań Logiki, od 1981 Katedry Teorii Państwa i Prawa. Był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. W 1991 został członkiem korespondentem PAN. Członek licznych towarzystw naukowych i komitetów redakcyjnych, redaktor naczelny "Ruchu Prawniczego, Ekonomicznego i Socjologicznego". Był autorem około 300 prac naukowych, z których do najważniejszych należą: Logika praktyczna (podstawowy podręcznik, 26 wydań od 1955), Normy moralne a normy prawne (1963), Socjologia jako nauka prawna (1975), Problemy podstawowe prawoznawstwa (1980), Szkice z metodologii szczegółowych nauk prawnych (1983), O pojmowaniu sprawiedliwości (1990), O pojmowaniu pozytywizmu oraz prawa natury (1993), O stanowieniu i obowiązywaniu prawa. Zagadnienia podstawowe (1995). Odznaczony Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1994). Laureat Nagrody Naukowej Miasta Poznania 1996. W maju 2007 Wydział Prawa i Administracji UAM zorganizował sesję naukową "Zygmunt Ziembiński – uczony i nauczyciel". Jednocześnie ukazała się publikacja Z teorii i filozofii prawa Zygmunta Ziembińskiego, pod red. Sławomiry Wronkowskiej, zawierająca bibliografię jego dorobku naukowego.