Tytuł tomu redaktorki zapożyczyły od inicjatorów konferencji, która odbyła się w Warszawie 21 i 22 kwietnia 2016 roku. A zarówno konferencja, jak i książka stanowią część składową projektu badawczego Polska i ukraińska proza kobieca - perspektywa modernizmu (środkowo)europejskiego, zrealizowanego w Instytucie Badań Literackich PAN z udziałem międzynarodowej grupy historyków literatury i tłumaczy […] Redaktorki i współautorki przyjęły, że czas od początku pierwszej wojny światowej po koniec drugiej stanowi odrębną epokę w dziejach Europy, naznaczoną narastającą falą autorytaryzmów, zmaganiami militarnymi, zmianami politycznymi i społecznymi, które między innymi wiązały się z nowym statusem kobiet, ich samodzielnością, aktywnością zawodową i stricte artystyczna, a przede wszystkim z tragedią wojen, przesiedleń i okupacji. W dwudziestoleciu międzywojennym idee modernistyczne, wcześniej elitarne i podejmowane głównie w środowiskach artystycznych, weszły w fazę działań społecznych, związanych z nowoczesnością, zmianami technologicznymi, demokratyzacją życia społecznego. Choć - rzecz jasna - procesy te realizowały się różnie w różnych krajach, a w wielu miejscach nie realizowały się wcale. Tym bardziej warto przyjrzeć się porównawczo literackim reprezentacjom sytuacji kobiet, biorąc pod uwagę nie jeden lub dwa kraje, ale cały region nazywany Europą Środkową. Ze wstępu Grażyny Borkowskiej