Konwicki pogrąża się ostatecznie. Ta książka stanowiła krok straceńczy, za którym już nic — tylko chmury. Jeśli po „Kompleksie polskim” telefon państwa Konwickich zamilkł, a pana Konwickiego wymijano na chodniku, jeśli po „Małej apokalipsie” na ulicy obywatele państwa komunistycznego już wręcz zmykali na drugą stronę, to po „Wschodach i zachodach księżyca” na widok sylwetki „Przechodnia” po prostu ze zgrozy, ze strachu przed spotkaniem mdleli. „Wschody i zachody księżyca” były bowiem już niczym innym jak atakiem na Związek Socjalistyczny. Werbalne wycieczki w kierunku Wschodu, na które ważył się pisarz, są różnego kalibru, nie są też one oczywiście wyłączną treścią tego utworu sylwicznego, wypełnionego przecież i kolejnymi portretami znanych osobistości, i anegdotami o znajomych, także rozlicznymi ich uszczypnięciami, poza tym utworu wypełnionego komentarzami, obrazami rzeczywistości gorąco-lodowatego polskiego roku 1981, kartami projektów powieści, kartami samych powieści, relacjami o powstawaniu „Doliny Issy” itd. Ale co i rusz czytelnika przewracającego kolejne stronice prąd pieścił, bo co i rusz natrafiał on na zdania kwalifikujące do kropnięcia delikwenta nie tylko je piszącego, ale też i osobnika z nimi się zaznajamiającego. Autor tej książki ośmielił się stwierdzić na przykład to, co dopiero dziś ostatecznie jest dowodzone: stwierdzić, kto naprawdę stał za zamachem na Jana Pawła II.