Książka jest najważniejszym i najobszerniejszym studium muzykologicznym poświęconym wokalnym formom od średniowiecza po muzykę XX wieku. Publikacja zawiera omówienie takich gatunków jak: motet, madrygał, koncert wokalny, symfonia wokalna, kantata, pasja, oratorium i msza. Józef Michał Chomiński (ur. 24 sierpnia 1906 w Ostrowie koło Przemyśla, zm. 20 lutego 1994 w Falenicy koło Warszawy) – polski muzykolog ukraińskiego pochodzenia, twórca teorii sonorystyki, badającej emancypację brzmienia w muzyce współczesnej, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej humanistyki w XX w. Urodził się w rodzinie księdza greckokatolickiego Eugeniusza Chomińskiego (1867-1939) i Polki Józefy Heleny z d. Drohomireckiej (zm. w 1939). Wykształcenie muzyczne zdobył w Wyższym Instytucie Muzycznym im. Mykoły Łysenki, Polskim Towarzystwie Muzycznym we Lwowie pod kierunkiem Adama Sołtysa (dyrygentura) i Zofii Kozłowskiej (śpiew) oraz na Uniwersytecie Lwowskim (1931), gdzie studiował muzykologię u Adolfa Chybińskiego. W 1936 obronił na Uniwersytecie Jana Kazimierza doktorat pt. Zagadnienia konstruktywne w pieśniach Edwarda Griega, którego nie ogłosił drukiem. W latach 30. XX wieku był aktywnym współpracownikiem magazynu „Ukrajinśka muzyka” oraz zastępcą sekretarza muzycznej sekcji Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki. Tuż przed II wojną światową podjął pracę jako bibliotekarz w Bibliotece Narodowej. Po wojnie, którą spędził w Warszawie i jej okolicach, w 1948 został sekretarzem redakcji Kwartalnika Muzycznego, który redagował wraz z A. Chybińskim do jego śmierci w 1952.