Adamczewski Piotr -studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (zakończone w 1966 absolutorium bez magisterium). W latach 1964–1970 pracował w „Sztandarze Młodych”, kolejno jako reporter, zastępca kierownika działu, sekretarz redakcji nocnej, w latach 1971–1975 był sekretarzem redakcji tygodnika „Kulisy” (dodatku do „Expressu Wieczornego”), od 1975 do końca 1980 w tej samej roli pracował w tygodniku „Kultura”. Od 1971 do 1981 należał do PZPR. W 1981 został sekretarzem redakcji tygodnika „Polityka”, zastępując Dariusza Fikusa. Odszedł z tego pisma wraz z grupą innych pracowników, wkrótce po ogłoszeniu stanu wojennego. W 1982 przez pewien czas pracował jako inspicjent w Teatrze Narodowym w Warszawie. Jeszcze w tym samym roku został sekretarzem redakcji tygodnika „Radar”. Funkcję tę pełnił do 1984, kiedy to powrócił do „Polityki”, w 1986 ponownie objął stanowisko sekretarza redakcji tego pisma. W latach 90. został, razem z Andrzejem Garlickim, krytykiem kulinarnym pisma, prowadząc w nim rubrykę „Za stołem”. Przy tekstach związanych z kulinariami współpracował również z Krzysztofem Mroziewiczem, Michałem Radgowskim oraz swoją żoną Barbarą Adamczewską. W kolejnych latach związał się także z radiem Tok FM, w którym prowadził z Marcinem Wojciechowskim program Kuchnie świata, a następnie autorską audycję kulinarną Na apetyt... Adamczewski!. Występował jako ekspert kulinarny w programach Pytanie na śniadanie, Kawa czy herbata?, a także w stacjach TVN i TV4. Ukończył szkołę sommelierów w Bordeaux. Jako reporter podróżował po większości kontynentów, zbierając z podróży materiały do swoich książek. Był autorem takich pozycji książkowych jak Wielki świat od kuchni, Smakosz wędrowny, Męskie gotowanie, Krwawa historia smaków, Rok na talerzu oraz Wielka księga drinków i koktajli. Współautor dziesięciu przewodników po restauracjach Warszawy i okolic pt. Za stołem. Wraz z Markiem Kalbarczykiem stworzyli książkę kucharską dla niewidomych pt. Smak na koniuszkach palców. W latach 2006–2016 regularnie prowadził blog „Gotuj się” poświęcony przepisom i anegdotom kulinarnym, przeczytanym książkom czy wspomnieniom z podróży. W 1980 wystąpił w dramacie obyczajowo-psychologicznym Bez miłości, w reżyserii Barbary Sass jako redaktor działu społecznego tygodnika „Kultura i My”. W 1997 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.