Wbrew tak mocno dziś zagrażającej krótkowzroczności czysto konsumpcyjnego stylu życia i myślenia, jest rzeczą zastanawiającą, że mnożą się też jednocześnie liczne objawy zainteresowania pytaniem:, „Co nas czeka po tym życiu?". Pytaniu temu wychodzą już naprzeciw również liczne pisma bulwarowe, sekciarskie, oparte niestety najczęściej na niepoważnie przedstawianych materiałach przedmiotu (np. typu new age). Jest, przeto obowiązkiem ludzi myśląco wierzących, a szczególnie teologów, by zgłębiać, przedstawiać i przybliżać w właściwych, naukowych formach tematy i treści z zakresu eschatologii, oparte na źródłach autentycznych i to kerygmatycznie ujmowanych. A że głód takich pozycji właśnie jest coraz większy, o tym świadczy m.in. fakt nalegania z różnych środowisk, szczególnie studenckich o ponowne wydanie II cz. Antropologii nadprzyrodzonej - Wieczność i człowiek. II wydanie Wieczność i człowiek wychodzi, jako VIII tom Teologii Prawd Wiary. W pewnych tematach zostało zaktualizowane, a w poszczególnych rozdziałach poszerzone o odnośne teksty Katechizmu Kościoła Katolickiego (z 1992 r.), które stanowić mogą bardzo przydatne corollarium dla katechezy. Teksty Pisma Świętego zaczerpnięto z najnowszego, piątego wydania Biblii Tysiąclecia (w przekładzie z języków oryginalnych, Poznań 2000). Ten tom, który ukazuje się w roku 75-lecia życia ks. infułata Jerzego Buxakowskiego jest w jakimś sensie zwieńczeniem jego pracy naukowej w zakresie dydaktyki seminaryjnej. Postanowił bowiem wszystkie swoje wykłady z teologii dogmatycznej, które podjął w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie na początku roku 1958, przygotować do druku, a więc ocalić dla przyszłych pokoleń, które długo jeszcze będą mogły obcować z rozumowaniem Autora, jak też szukać inspiracji do własnych, nowych i wciąż pogłębianych przemyśleń. Ksiądz J. Buxakowski trzyma się konsekwentnie swojej metody, która dla każdego tematu szuka najpierw oparcia w słowie Bożym i w Tradycji. Następnie na tej podstawie Autor formułuje swoje tezy, wsparte zresztą sformułowaniami Nauczycielskiego Urzędu Kościoła, by wreszcie dać swój osobisty komentarz wielorako konsultowany z autorytetami w zakresie teologii, w pewnej części także z historią kultury, a także z literaturą, którą raz po raz, jako miejsce teologiczne.