Wczesnodziecięca edukacja w żłobku postrzegana jest przez autorkę jako edukacja koncentrująca się na tworzeniu warunków do optymalnego rozwoju dziecka w wieku niemowlęcym oraz poniemowlęcym, edukacja polegająca na stosowaniu niedyrektywnych form pracy, wyzwalająca i podtrzymująca zasoby rozwojowe. Autorka przyjmuje, że kluczem w procesie wczesnej edukacji jest jakość animowanej dla dziecka przestrzeni społecznej oraz fizycznej, mniej istotne jest natomiast miejsce oddziaływań dorosłego określone przez dylemat: dom czy placówka. Prezentowana monografia mieści się w nurcie badań z zakresu pedagogiki humanistycznej, w tym pedagogiki małego dziecka, z uwzględnieniem wiedzy z zakresu psychologii rozwojowej i humanistycznej, pedagogiki społecznej, pedagogiki opiekuńczej, socjologii edukacji, filozofii, a także historii wychowania. Zawarta w niej analiza jest także próbą ustrukturyzowania pewnych pojęć, tradycji, celów, metod, refleksji dorosłych nad stymulowaniem rozwoju dzieci. Autorka zachęca również czytelnika do głębszego namysłu nad funkcjonowaniem małego dziecka w procesie wczesnodziecięcej pozarodzinnej edukacji w Polsce.