Książka ta służyła wypracowaniu pewnego podejścia do problematyki pedagogicznej w trosce o to, aby kompetencje działających na tym polu były lepiej zanurzone w wiedzy dotyczącej „spraw ludzkich” i ich umiejscowienia w cyklu życiowym. Zadaniem Autorki było pokazanie możliwości (i uzasadnienie celowości) budowania perspektywy pedagogiki egzystencjalnej, w sensie: istotnej egzystencjalnie, opartej na idei rezydualności rozmaitych aspektów: postaw duchowych, „spraw ludzkich”, energii witalnych, składowych tożsamości czy rozmaitych aspektów ludzkiego dążenia, które zasługują na własną zintegrowaną i transwersalną refleksję. Jednocześnie chodziło o wzmocnienie echa najnowszych badań dla pedagogiki ogólnej czy społecznej w sferze zrozumienia dwoistej struktury kategorii tworzących napięcia wpisane w poszczególne fazy rozwojowe, czy też występujących w cyklu życia jako ważne dla niego wymiary ludzkich zaangażowań. z recenzji: (…) jest to książka programowa, budująca strategię troski o to, aby oddziaływania edukacyjne były „istotne egzystencjalnie”. Szereg inspiracji (...) pojawia się na taką skalę po raz pierwszy w polskiej pedagogice (...). (…) najbardziej niezwykłym dokonaniem (...) jest wskazanie na możliwość wydobycia w ślad za modelem cyklu życia Eriksona co najmniej ośmiu „pedagogik rezydualnych” odniesionych do kolejnych energii witalnych uwypuklonych w rezultacie rozpisania napięć fazowych z kolejnych faz życia, co pozwala wyróżnić zadanie pedagogicznego rozpracowania (…) zwykle niewydzielanych typów pedagogik, takich jak pedagogika: nadziei, woli, wyobraźni, fachowości, wierności, troskliwości, twórczości i mądrości życiowej. Osobno pojawiają się (...) ustalenia wskazujące na konieczność skupienia rozważań pedagogicznych na takich kategoriach, jak: wstyd, nuda, lęk, samotność, śmierć, wdzięczność. (...) To z pewnością przykład bardzo dojrzałej próby zdefiniowania i podjęcia zadań badawczych, który może uruchomić nową jakość refleksji pedagogicznej i nowy etap recepcji humanistyki współczesnej w ramach wydobywania „pedagogiki z kultury”. (…) powstała książka niezwykle inspirująca, pod wieloma względami nowatorska (...). Ma ona szansę być jedną z najlepszych publikacji ostatnich lat wśród książek przewidzianych jako rozprawy habilitacyjne w pedagogice. Z recenzji dr hab. Moniki Jaworskiej-Witkowskiej, prof. nadzw. KPSW (Książka przynosi) szereg ważnych dla polskiej pedagogiki inspiracji. (...) autorka – na kanwie teologii Paula Tillicha – podejmuje problem relacji pomiędzy filozofią religii a pedagogiką. (...) religia może być niezwykle bogatym rezerwuarem dla humanistyki pod warunkiem postrzegania jej nie jako spetryfikowanej i niepodważalnej treści, lecz w sposób procesualny – jako jednego z twórców dyskursu, który z jednej strony odpowiedzialny jest za stan ludzkiego ducha, z drugiej zaś sam podlega nieustannej weryfikacji. Orzelska – w odniesieniu do innych podejmowanych przez siebie wątków – podobnie jak Tillich, proponuje (...) dialektyczną jedność przyjęcia i odrzucenia, której zawsze będą towarzyszyć niepewność i wątpienie. Ukazanie (...) możliwości takiej wzajemnej stymulacji różnorodnych aktorów otwartego dyskursu jest ważnym impulsem dla polskiej pedagogiki. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Mirosława Patalona