Uwłaszczenie chłopów, czyli nadanie chłopom na własność użytkowanej przez nich ziemi pańskiej, połączone na ogół ze zniesieniem przywiązania chłopa do ziemi - równoznaczne więc ze zniesieniem porządku feudalnego, miało dla polskich chłopów XIX wieku bardzo duże znaczenie. Mogli oni teraz swobodnie gospodarować swoją ziemię i utrzymywać się z zysków. Droga do takiego stanu rzeczy była jednak bardzo długa i ciężka. Mianem reform uwłaszczeniowych, które nawiedziły Polską pod zaborem pruskim, austriackim i rosyjskim, w XIX wieku i spowodowały polepszenie się sytuacji chłopskiej na danych terenach. Były to jednak procesy ciężkie i długotrwałe, ale ostatecznie niezbędne do wkroczenia na drogę rozwoju kapitalistycznego terenów pod zaborami. Reformy uwłaszczeniowe zostały wykonane przez same władze zaborcze w latach 1811-1850 w zaborze pruskim, 1848 w zaborze austriackim i w roku 1861 na tzw. Ziemiach Zabranych (wschodnie ziemie zaboru rosyjskiego, które nie weszły w skład Królestwa Polskiego), a także w roku 1864 roku w Królestwie Polskim. W swojej pracy omówię reformy, ich genezę i skutki, które w XIX wieku przyczyniły się do zniesienia przywiązania chłopów do ziemi i nadania im ziemi na własność, na przykładzie zaboru pruskiego, austriackiego i rosyjskiego [czyli Królestwa Polskiego].