Bogusław Schaeffer to jeden z najwybitniejszych kompozytorów polskich, teoretyk muzyki i autor rozpraw o sztuce, napisał też ponad czterdzieści utworów scenicznych. Kilka z nich to rozbudowane dramaty idei, ponad połowa to komedie o błyskotliwych dialogach, resztę autor sam określał mianem tekstów dla teatru, scenariuszy dla aktorów, partytur scenicznych. Pośród tego bogactwa form najcenniejszą grupę stanowią, w przekonaniu redaktora niniejszego wyboru, te dzieła, których tematem i materią jest sam teatr. Programowo stroniące od aktualnej tematyki społeczno-politycznej, skoncentrowane na języku, budowane na zasadach kompozycji muzycznej, a zarazem bliskie sztuce performansu happeningu, dramaty Schaeffera wydają się ponowoczesną kontynuacją zapomnianych już nieco ambicji awangardy artystycznej minionego stulecia. Wśród utworów metateatralnych szczególną uwagę zwracają trzy sztuki: Kaczo, Aktor oraz Próby (1987-1990, wyst. 1993). Zagadnienia iluzji scenicznej, deziluzji, prawdy scenicznej, fałszu układają się tutaj w rozmaite formy - prowadzące wątki tematyczne. To utwory, w których „teatr zamyśla się sam nad własną naturą”. W wielu jego utworach pojawia się motyw rozważań na temat fenomenu aktorstwa. Aktor jest osobą dramatu, aktor gra Aktora. Schaeffer mnoży pytania na temat dwuznacznej sytuacji, w której aktor mówi na scenie o swoich teatralnych doświadczeniach słowami dramatopisarza. Co stanowi podstawę rywalizacji między nimi? Jaki rodzaj refleksji o teatrze jest dostępny aktorowi? Jak przedstawia się zagadnienie tożsamości aktora wobec faktu, że uprawia on profesję polegającą na nieustannym przeobrażaniu własnej osobowości? Czy aktor jest w stanie zmienić kierunek fikcyjnych wydarzeń? W jaki sposób aktor może prolongować na scenie fikcyjne życie bohatera, którego właśnie uosabia?