U podstaw teorii socjalizmu Tom I do III

T. I - Własność i władza. O konieczności socjalizmu, 358 s., 1991 r.

T. II - Droga do socjalizmu, 310 s., 1991 r.

T. III - Dynamika władzy, 324 s., 1991 r.

W ciągu ostatnich piętnastu lat, aproksymacja i idealizacja zostały szeroko uznane jako centralne problemy współczesnej filozofii nauki. Natura idealizacji i jej rola w naukach przyrodniczych i społecznych stanowiła punkt centralny szkoły poznańskiej w Polsce. Podczas gdy wcześniejsze prace szkoły poznańskiej związane były z radykalnym konwencjonalizmem (Ajdukiewicz) i historią instrumentalizmu (Giedymin), L. Nowak połączył metodę idealizacji z realizmem naukowym. Leszek Nowak (ur. 7 stycznia 1943 w Więckowicach, zm. 20 października 2009 w Poznaniu) – polski filozof i prawnik. Autor trzech koncepcji filozoficznych: idealizacyjnej koncepcji nauki, nie-Marksowskiego materializmu historycznego i negatywistycznej metafizyki unitarnej. Autor 25 książek oraz ponad 300 artykułów naukowych.W 1965 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, pracę magisterską pisząc pod kierunkiem Zygmunta Ziembińskiego. W 1966 ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim (magisterium pod kierunkiem Janiny Kotarbińskiej) w 1966. W 1967 uzyskał doktorat z teorii prawa na podstawie rozprawy pt. Problemy znaczenia i obowiązywania normy prawnej a funkcje semiotyczne języka, napisanej pod kierunkiem Ziembińskiego. Habilitację uzyskał w 1970 na podstawie książki U metodologicznych podstaw ‘Kapitału’ Karola Marksa. W 1976 został profesorem nadzwyczajnym w zakresie filozofii, wówczas najmłodszym profesorem w Polsce, zaś w 1990 został zwyczajnym. W 1994 został członkiem-korespondentem PAN.