Cykl „Tysiąc sztuk awangardowych” to wielopostaciowa medytacja nad wierszem scenicznym i nad praktyką sceniczną wiersza. Jest medytacją wielopostaciową z powodu wielości swoich kształtów i różnorodności występujących w cyklu postaci. I jest to medytacja lekko, bez docisków, intonowana w języku, zarówno w swoich gestach buffo (albo takich, co na błazeństwa wyglądają), jak i w intensywnie obecnych miniaturach o przemijaniu (które na błazeństwa nie wyglądają, ale i w tej grupie sztuk postaciom nie każe się nosić ciężarów ponad siły). (…) Gdyby każdy składnik tytułu One Thousand Avant-Garde Plays okazał się równie chybotliwy jak „tysiąc”, chwyt umowności zużyłby się od razu. A chwyt, który miast aktywizować, z miejsca się neutralizuje, który miast dodawać ducha, animusz odbiera – radzi sobie pośród innych chwytów słabo, osuwa się w niewydolność. Coś musi się trzymać mocniej. Bez kotwicy nawet ożywczy żart liczebnikowy nie zdołałby utrzymać się na powierzchni. Przymiotnik „awangardowy” zakreśla miarę umowności dwóm pozostałym słowom tytułu. Sam także nie jest niepodległy, bo znaczy to, co znaczy, razem z nimi dwoma, więc jasna sprawa też poddaje się ich działaniu.