Dzieje kilku emigantów polskich, którzy na przełomie XIX i XX w. wyruszyli do Kanady w poszuiwaniu lepszego bytu. Dzięki nieprawdopodobnemu wręcz wysiłkowi, uporowi w pokonywaniu trudności, udaje im się stopniowo zapuszczać korzenie w nowej ziemi, dając podstawy zwartej społeczności emigracyjnej. Autor ukazuje także przyczyny tego exodusu - społeczne i polityczne (między innymi historia strajku dzieci z Wrześni czy losy Drzymały). Niezwykle barwny język Wańkowicza, oddający ducha epoki, trafne komentarze, jak również przytaczane autentyczne listy sprawiają, że książkę się czyta z ogromną przyjemnością i zaangażowaniem. Wańkowicz debiutował artykułami w prasie jeszcze pod zaborem rosyjskim. Pierwsze tomy reportaży i wspomnień (W kościołach Meksyku, Szczenięce lata, Opierzona rewolucja) wydał w okresie międzywojennym. Podczas II wojny światowej pracował jako korespondent wojenny przy II Korpusie Polskim gen. Władysława Andersa, bezpośrednio po wojnie wydał swoją najbardziej znaną książkę – Bitwę o Monte Cassino – dzieło o największej bitwie tego korpusu w 1944 roku. Wydarzeniom wojennym poświęcił też m.in. tomy Wrzesień żagwiący, który przyczynił się do powstania i umocnienia legendy obrony Westerplatte i Hubalczyków, i Ziele na kraterze. Bezpośrednio po wojnie przebywał na emigracji, w 1958 roku powrócił do rządzonej przez komunistów Polski. W roku 1964 podpisał tzw. List 34, z protestem m.in. przeciwko cenzurze, przez co naraził się na proces sądowy i kilkutygodniowe uwięzienie. We wczesnym okresie twórczości używał też niekiedy pseudonimu Jerzy Łużyc. Uważany jest za jednego z najwybitniejszych reportażystów w historii literatury polskiej.