Wśród wielu złudzeń towarzyszących zakończeniu zimnowojennej rywalizacji pojawiła się również iluzja końca terroryzmu. Jej przyczyn dopatrywać się można w schematach myślenia życzeniowego oraz uproszczonych wizjach rzeczywistości, traktujących terroryzm jako zimnowojenny epifenomen. Dekada lat 90. przyniosła świadomość, że terroryzm przetrwał i stał się groźniejszy niż kiedykolwiek dotąd. Terroryzm totalny w Algierii, sarin w tokijskim metrze, krwawe ataki palestyńskie i izraelskie odwety napędzające spiralę religijnego fanatyzmu i paraliżujące kruchy proces pokojowy, próba roztrzaskania samolotu pasażerskiego w centrum Paryża i wysadzenie tunelu pod rzeką Hudson, enklawy chaosu w Kolumbii, Somalii, Afganistanie, proliferacja broni masowego rażenia i wzrost znaczenia agresywnych aktorów niepaństwowych te liczne wydarzenia i procesy unicestwiły wiarę w to, iż terroryzm zniknie z oblicza naszego globu, podobnie jak zniknęła Żelazna Kurtyna. Ostateczny cios zadany został 11 września 2001 r. Terroryzm nie jest już Teatrem, lecz krwawym heppeningiem rządzącym sie ponura logiką eskalacji makabrycznych efektów specjalnych mających przyciągnąć uwagę coraz bardziej znudzonego i znieczulonego audytorium. Przede wszystkim jednak i jednym z zadań niniejszej książki jest pomóc zrozumieć czytelnikowi, że terroryzm jest niezwykle skomplikowanym i niejednorodnym zjawiskiem.