W monografii ukazano metody terrorystyczne stosowane przez lewicowe ugrupowania (socjalistyczne i anarchistyczne) działające na przełomie XIX i XX w. na terenie Królestwa Polskiego. Punktem wyjścia przeprowadzonych rozważań była geneza oraz charakterystyka różnych nurtów lewicowych przejawiających się w życiu społecznym zachodniej i wschodniej Europy w omawianym okresie, działalność polskich formacji lewicowych oraz teoretyków i propagatorów tego kierunku. Przedstawiając kolejne etapy rewolucyjnych wystąpień od 1905 r., zwrócono uwagę na reakcyjną politykę carskiego reżimu, a także przybliżono zachowania różnych środowisk społecznych – mieszkańców dużych aglomeracji miejskich, terenów wiejskich oraz strajkującej młodzieży. Kluczowe dla pracy było przedstawienie formacji bojowych oraz działalności ugrupowań lewicowych, które posługiwały się metodami terrorystycznymi. Dało to podstawę do porównania tych radykalnych kierunków, popularnych tak w Rosji, jak i w Królestwie Polskim, oraz wskazania ich podobieństw i różnic. W podsumowaniu dokonano percepcji metod terrorystycznych stosowanych przez rewolucyjne formacje z pozycji konkurencyjnych ugrupowań konserwatywnych i narodowo-demokratycznych oraz z wykorzystaniem metod stosowanych przez współczesne nauki humanistyczne.