Ludność Wielkopolski miała wiele okazji do tańca. Każde wesele łączyło się z zabawą taneczną. Wesele trwało zwykle kilka dni, więc tańczono na nim bardzo dużo. Prócz zabaw weselnych tańce odbywały się przy różnych okazjach zwyczajowych: w mięsopusty, na majówkach, na dożynkach, po wykopkach. Zawsze był ktoś odpowiedzialny za organizację i przebieg zabawy: umówienie kapeli, zaproszenie gości, ustalenie miejsca zabawy. Repertuar tańców dyktowali organizatorzy, albo decydowała sama kapela. W przerwach między tańcami chętnie śpiewano wesołe śpiewki czy przyśpiewki. Żywe tańce przeplatano spokojniejszymi. Wielkopolskie tańce ludowe pokrywają się w dużej mierze z tańcami ludowymi ogólnopolskimi. Tańczono tutaj i oberka, kujawiaka, mazurka... Do najbardziej reprezentatywnych form tanecznych Wielkopolski, nie występujących w innych regionach kraju należały wiwaty i okrągłe a także tańce do koła i równy. Wszystkie te tańce ludowe nie miały skrystalizowanego schematu muzycznego ani choreograficznego. Ten sam taniec w jednej wsi nazywał się soczem, w innej polką, a walcerek raz był walcerkiem, drugi raz kujawiakiem, wolnym, do koła lub oberkiem.