Książka Hansa-Ottona Meissnera odznacza się osobliwym urokiem: różnorodne tematycznie rozdziały, dokładnie pouczające, jak należy postępować, żeby móc przetrwać wśród dzikiej natury, rozpoczynają się od przygód, które przeżył sam autor i jego znajomi i które komentujek korzystając z przeróżnych źródeł, w tym z rozmów z osobami bezpośrednio przeżywającymi zmagania z przyrodą. "Sztuka życia i przetrwania" nie bez kozery nosi taki właśnie tytuł. Oprócz tzw. survivalu, czyli sztuki przetrwania w pojedynkę w najbardziej prymitywnych warunkach, autor na pierwszy plan wysuwa charakter, sposób życia, zdolności i zaradność osób poddających się ciężkiej próbie bądź z własnej woli, bądź pod przymusem. Nie szczędzi pochwał pierwszym i ostrych słów krytyki drugim — za indolencję i głupotę. Udowadnia, że człowiek, nawet bez przygotowania, byleby tylko miał mocne nerwy i odrobinę pomysłowości, da sobie radę i w środku niezmierzonej pustyni, i bezkresnej tundry. Książkę Meissnera czyta się, mimo szczegółowości porad praktycznych, jak dobrą powieść sensacyjną.