Theodor W. Adorno, właściwie Theodor Ludwig Wiesengrund, (ur. 11 września 1903 we Frankfurcie nad Menem, zm. 6 sierpnia 1969 w Visp w Szwajcarii) – niemiecki filozof, socjolog, teoretyk muzyki i kompozytor. Był jednym z czołowych przedstawicieli „szkoły frankfurckiej” i współpracownikiem Institut für Sozialforschung. Współtwórca teorii krytycznej. Już jako młody krytyk muzyczny i socjolog-amator Adorno był przede wszystkim filozofem. Etykietka „filozofa społecznego” podkreśla krytyczny charakter jego myślenia filozoficznego, które od 1945 r. zajmuje ważne miejsce w teorii krytycznej szkoły frankfurckiej.  Adorno urodził się we Frankfurcie jako jedyne dziecko Oscara Alexandra Wiesengrunda (1870–1941, pochodzenia żydowskiego, konwertyty na protestantyzm, handlarza winem) i śpiewaczki Marii Barbary z domu Calvelli-Adorno, katoliczki, której drugą połowę nazwiska panieńskiego przekształcił we własne nazwisko, przy czym dodał też za swoim imieniem „W.”, skrót od nazwiska ojca „Wisengrund”. Z rodziną mieszkała utalentowana muzycznie ciotka Agata. Młody Theodor z pasją oddawał się grze na pianinie na cztery ręce. Radość jego dzieciństwa podnosiły coroczne letnie pobyty w Amorbach. Uczęszczał do Kaiser-Wilhelm-Gymnasium, gdzie okazał się bardzo zdolnym uczniem i które ukończył w wyjątkowo wczesnym wieku 17 lat. W wolnym czasie brał prywatne lekcje kompozycji u Bernharda Seklesa, a w sobotnie popołudnia czytał Kantowską Krytykę czystego rozumu razem z o 14 lat starszym przyjacielem Siegfriedem Kracauerem – twierdził później, że więcej zawdzięczał tym lekturom niż któremukolwiek ze swoich nauczycieli akademickich. Na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem studiował filozofię, psychologię, muzykologię i socjologię. Szybko, bo już w 1924 r. ukończył studia na podstawie pracy o Husserlu. W międzyczasie poznał swoich najważniejszych współpracowników ze szkoły frankfurckiej, w tym Maxa Horkheimera i Waltera Benjamina.