Prezentowane w albumie sztandary ludowe są chluba i prawdziwą perła w zbiorach Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego. W żadnym bowiem innym ruchu czy organizacji nie spełniały one tak ważnej roli, jak organizacjach chłopskich. Z chłopskimi sztandarami związane są losy pojedynczych ludzi, rodzin, miejscowości. Często było to losy tragiczne. Taką historię ma na przykład sztandar koła Stronnictwa Ludowego w Stalach woj. tarnobrzeskie, który uczestniczył w strajku chłopskim w 1937 r. Brutalna akcja policji spowodowała obrażenia fizyczne chorążego i uszkodzenie sztandaru. Od tego wydarzenia sztandar ów stał się dla ludowców Stal czymś więcej niż zwykłym sztandarem; stał się częścią historii ich życia. Przekazali go do zbiorów Muzeum, aby walka chłopów o należne im prawa, prowadzona pod tym sztandarem, nie uległa zapomnieniu. W zasadzie sztandary były związane z konkretną miejscowością i konkretnymi ludźmi. Miejscowe tradycje, cele i zadania organizacji i możliwości techniczne decydowały o treści haseł, kolorze płatów i rozwiązaniach plastycznych. Dominował kolor zielony, symbolizujący nadzieje, i kolor złoty - kolor dojrzałego zboża. Wśród symboli najczęściej odwoływano się do czterolistnej koniczynki, symbolu szczęścia, która z czasem stała się znakiem większości organizacji ludowych. Często wprowadzano rysunki narzędzi zbóż - żyta lub pszenicy, symboli znojnej pracy rolniczej.